مقاله بررسی هنر و هنرمندان در 53 صفحه ورد قابل ویرایش 

«مقدمه»

دربار‌ه‌ی   هنر و هنرمندان

در واقع چیزی به عنوان هنر مطلق وجود ندارد ،‌فقط هنرمندان وجود دارند.
(یا به مفهوم اخص ،نقاشان) زمانی کسانی بودند که کلوخه ای رنگین از زمین برمی‌گرفتند و شکل گاو میش و دیگر حیوانات را بر دیوار غارها رسم می کردند . در روزگار ما، نقاشان رنگ هایشان را حاضر و آماده می خرند و پوسترهای تبلیغاتی طراحی می کنند ؛ و در این فاصله ی بلند تاریخی چه اتفاق های بزرگ و کوچکی که نیفتاده است ایرادی ندارد که همه این فعالیت ها را هنر بنامیم ، مشروط به آن که در نظر داشته باشیم؛  که واژه هنر در زمان‌ها  و مکان‌ها ی مختلف با معانی و مصادیق بسیار متفاوتی به کار رفته است؛ و نیز از یاد نبریم؛ که هنر به مفهوم مطلق وجود ندارد؛ زیرا هنر به مفهوم مطلق (‌با مطلق هنر)‌ به صورت بتی ذهنی و مترسکی خیالی درآمده است؛ اگر به هنرمندی بگویید آن چه ساخته است می تواند در نوع خود چیز بسیار خوبی باشد ولی «هنر» محسوب نمی شود، آزرده خاطرش خواهید کرد؛ و اگر به کسی که تابلویی را تحسین می کند بگویید آن چه مورد پسند او در تابلو واقع شده است، هنر نیست بلکه چیز دیگری است ؛ باعث شگفتی و ناراحتی اش خواهید شد؛ که البته این درست نیست؛ اغلب بسیار خواندنی و هیجان انگیز است؛ که بدانیم نقاشان در دوره های «ابتدایی» تر که تبحر نقاشان امروزی را نداشتند ، چگونه با وجود محدودیت در مهارت ،  می کوشیدند. احساساتی را که می خواستند انتقال دهند،‌فرا بنمایانند. ولی تازه واردان بـه عالم هـنر در گام‌هـای نخستین آشنـایی خود با مسـئله‌ی دیگری روبه رو می شوند. آن‌ها  میل دارند که مهارت هنرمند تصویرگر را در بازنمایی آن‌چه  می بینند تحسین کنند. بالاترین پسند آن‌ها  تابلوهایی است که «همانند واقعیت» به نظر آیند. مهارتی که در انعکاس صادقانه ی جهان نمایان به کار می رود به راستی درخور تحسین است. هر کس که  فیلمی از والت دیسنی یا یک کارتون فکاهی دیده باشد می داند که گاه می شود چیزها را به غیر از آن چه ظاهر می شوند به تصویر کشید و آن‌ها  را به شیوه های مختلف دگرگونه و تحریف کرد. میکی ماوس(یا موش میکی) زیاد به موش واقعی شباهت ندارد، با این همه کسی دربار‌ه‌ی ‌ی  طول دم آن در روزنامه ها شکوه و شکایت نمی‌کند. آن‌ها  که به جهان پرنشاط والت دیسنی گام می نهند هیچ دغدغه ای دربار‌ه‌ی ‌ مفهوم واقعی هنر ندارند .فیلم های او را با همان تعصبی نگاه نمی کنند که به هنگام دیدار از یک نمایشگاه نقاشی مدرن از خود نشان می دهند . ولی چنان‌چه  یک نقاش مدرن تابلویی را به شیو‌ی خاص خود ترسیم کند چه بسا فردی سُمبُل کار و کم مایه پنداشته شود؛ که نمی تواند کار بهتری انجام دهد.  دربار‌ه‌ی ‌  نقاشان مدرن هر اندیشه ای داشته باشیم ، می توانیم با اطمینان خاطر آن‌ها  را برای «درست» تصویر کردن اشیاء دارای شناخت و مهارت کافی بدانیم . اگر چنین نمی کنند.  دلایل آن ها می تواند کاملاً شبیه دلایل والت دیسنی باشد.  هر گاه در خصوص دقت و درستی یک تصویر خللی را تشخیص می دهیم،  باید همیشه دو سؤال را برای خود مطرح کنیم:  یکی این که آیا ممکن نیست که نقاش برای تغییر جلوه‌ی  ظاهری آن‌چه  دیده است دلایلی برای خود داشته باشد.  ما به مرور که تاریخ تحول هنر را پی می گیریم بیشتر دربار‌ه‌ی  چنین دلایلی بحث خواهیم کرد. دیگر این که هر زمان اثری را به دلیل آن که نادرست(یا غیر واقعی )‌ ترسیم شده است محکوم می کنیم،  باید از خود سوال کنیم که آیا مطمئن هستیم که تشخیص نادرست است و تشخیص نقاش خطاست ؟‌این تمایل در همه‌ی ما وجود دارد که (هر گاه در برابر تصویری که مأنوس ما نباشد قرار بگیریم ) بی هر گونه تأمل این حکم را صادر کنیم که «واقعیت به شکل دیگریست» . این عادت عجیب را داریم که فکر کنیم  طبیعت همیشه باید شبیه تصاویر مألوف ما ظاهر گردد. این موضوع را می توان با کشف حیرت انگیزی که در گذشته ای نه چندان دور صورت گرفته است، به سادگی تشریح کرد. آدمیان در طول قرن‌ها چهار نعل رفتن اسب‌ها را تماشا کرده اند، در مسـابقات اسب دوانـی و شکار حضور یافته اند، از نقاشی‌ها و تصاویر چاپی اسب‌ها در میدان‌ها ی جنگ و یا تعقیب سگ‌های تازی لذت برده اند . هیچ یک از این تماشاگران به نظر نمی رسد به این موضوع توجه کرده باشند که اسب هنگام تاخت کردن «واقعاً چه حالی دارد» . برای آن که بتوانیم آثار بزرگ هنری را درک کنیم و از آن‌ها  لذت ببریم ، هیچ مانعی بزرگ‌تر از آن نیست که نخواهیم خود از عادات و ملکات ذهنمان خلاص کنیم . بالاترین دلیلی که برای مردود  دانستن تابلویی می آوریم ،‌این است که تابلو واقعیت را درست منعکس نمی‌کند. هرچه بیش‌تر بازنمایی یک موضوع را به زبان هنر دیده باشیم ، استوارتر معتقد خواهیم شد که آن موضوع باید همیشه به شیوه های مشابهی باز نمایانده شود . به ویژه هنگامی که موضوعات مربوط به قدسیان مطرح باشد،‌زمینه ی اوج گیری احساسات مهیا می‌گردد . هر چند کتاب مقدس دربار‌ه‌ی  چهره‌ی  عیسا مسیح چیزی نقل نمی کند ، و خدا را نمی توان در سیمای یک انسان مجسم کرد، و نیز می دانیم که این نقاشان پیشین بوده‌اند که نخستین بار نقش هایی را آفریده اند که اکنون مأنوس ما شده اند؛ برخی هنوز متمایل به این اندیشه اند؛ که هر گونه فاصله گیری از شکل های قدیمی و سنتی ، عملی کفرآمیز و توهین به مقدسات است. واقعیت این است؛ که معمولاً نقاشانی که کتاب مقدس را باعالی ترین درجه عشق واخلاص می خوانده اند ،‌ سعی می کردند تصویر کاملاً بدیعی از داستان های کتاب مقدس و رخدادهای زندگی قدیسان در ذهن خودمجسم کنند.)

بیداری بزرگ»

یونان – قرون هفتم تا پنجم پیش از میلاد:

یونانیان مدلهای مصری را مطالعه وتقلید می کردند و از آن‌ها  می آموختند که چگونه پیکر یک مرد جوان ایستاده را بسازند انقلاب بزرگ هنر یونان ، کشف شکلهای طبیعی و کوتاه نمایی اجزای تصویر ،‌در زمانی اتفاق افتاد که به طور کلی حیرت انگیزترین دوره تاریخ بشر است. زمانی است که مردم در شهرهای مختلف یونان ، سنتهای قدیمی و افسانه های کهن دربار‌ه‌ی  خدایان را مورد شک قرار می‌دهند و بدون هر گونه پیش داوری ، دربار‌ه‌ی  ماهیت اشیا به تحقیق می پردازند

زمانی است که علم وفلسفه ، به مفهوم مصطلح امروز ، برای نخستین بار آغاز حیات می کنند،‌ و متأثر از آئین ها و مراسمی که به افتخار دیونوسوس برگزار می شود مایه می گیرد و رو به تکامل می گذارد. لیکن نباید تصور کنیم که هنرمندان در این روزگاران ازجمله‌ی طبقات فرهیخته و روشن اندیش محسوب می شوند. یونانیان متمول که تسلط امور شهر را به عهده داشتند و وقت خود را در مباحثات بی انتهای کوی و برزن صرف می کردند و شاید حتی شاعران و فیلسوفان اغلب مجسمه سازان و نقاشان را همچون افرادی مادون می نگریستند. هنرمندان کارهای هنری انجام می دادند واز هنر خود امرار معاش می کردند . در کارگاه‌های خود می‌نشستند؛ باعرق و چرک و سیاهی دست و رویشان را فرا می گرفت ، و مانند کارگران ساده رنج و زحمت می کشیدند و بنابراین اعضای جامعه آداب دان  و فرهیخته به شمار نمی آمدند . با این همه سهم آنان در حیات شهر بی نهایت بزرگتر از سهم یک استادکار مصری یا آشوری بود . زیرا اغلب شهرهای یونانی و به ویژه آتن ، با نظام های دموکراتیک اداره می شدند . و این ابزار  به دستان دون پایه که مورد تحقیر متکبران مرفه بودند . در دموکراسی ها اجازه داشتند که تا حدودی در برخی امور حکومتی مشارکت داشته باشند. (‌در زمان اوج دموکراسی آتن بود که هنر یونانی به حد اعلای پروردگی خود رسید. بعد از آن که آتنیان یورش ایرانیان را با شکست روبه رو ساختند،‌مردم آتن در سایه‌ی رهبری پریکلس ، ساختن دوبار‌ه‌ی  چیزهایی را آغاز  کردند که  ایرانیان ویران کرده بودند. در سال 480 پیش از میلاد ما ایرانیان معابد ساخته شده که  بر تپه ی مقدس آتن یعنی آکروپولیس را به آتش کشیده و غارت کردند؛ اکنون پریکلس اهل تفنن نبود و از نویسندگان باستان نقل است؛ که وی با هنرمندان زمان خود همچون هم ته از خویش رفتار می کرد.

مردی که وی طرح معابد را به او سپرد معماری به نام ایکتنیوس بود؛ و مجسمه سازی به نام فیدیاس مأموریت یافت که پیکرة خدایان را بسازد و بر تزیین معابد نظارت کند. شهرت فیدیاس  مبتنی بر آثاری است که از میان رفته اند ولی مهم است که بکوشیم از چگونگی آن‌ها  تجسمی داشته باشیم زیرا خیلی ساده ممکن است غایب و مقصود هنر یونان در این زمان از نظرمان دور بماند در کتاب مقدس می خوانیم که پیامبران پرستش بتها را تکفیر می کردند ولی ما معمولاً هیچ گونه معنا و دلالت ملموسی را از این کلمات استنباط نمی کنیم . برای مثال به قطعه زیر از (عهد عتیق

کتاب ارمیای نبی (باب دهم ،‌آیه ی 3 تا 5 ) توجه کنید؛

رس و رسوم قوها باطل است زیرا ایشان درختی از جنگل با تبر می برند که کار دست‌های نجار است . آن را به نقره و طلا زینت داده و با میخ و چکش محکم می کنند تا تکان نخورد و آن‌ها  همچون مترسکی در بوستان خیارند که سخن نمی توانند گفت و آن‌ها  را می باید حمل کرد ، چون که راه نمی توانند رفت از آن‌ها  مترسید زیرا که ضرر نتوانند رسانید و توان نفع رسانیدن هم ندارند(آن چه ارمیای نبی در ذهن داشته بقای بین النهرین بوده که از چوب و فلزات گرانبها ساخته می شده اند. ولی کلام  او تقریباً بی کم و کاست در مورد آثار فیدیاس مصداق دارد آثاری که چند قرنی بعد از دوره‌ی  زندگی ارمیای نبی ساخته شده اند. همچنان که از کنار ردیف تندیسهای مرمر سفید متعلق بر یونان باستان درموزه های بزرگ میگذریم . اغلب توجه نمی کنیم که برخی از ان تندیسها همان بقایی اند که مصداق تقبیح و تکفیر کتاب مقدس یژبود هاند یعنی آن هایی که مردم در برابرشان نیایش می کرده اند قربانیان خود را با ورد و جادوهای عجیب به محضرشان تقدیم می داشته اند و هزاران بلکه دهها هزاران عبادتگر با دلی آکنده از امید و هراس رو به آستانشان می نهادند و چنان که ارمیای نبی می گوید، در گمان آن بودند که چه بسا این تندسیها و پیکرة منقوش در عین حال خود خدایان باشند. در واقع دلیل اصلی اینکه تقریباً همه‌ی مجسمه های مشهور دنیای باستان از بین رفته اند این است که بعد از غلبة مسیحیت بر مؤمنان تکالیف دینی بوده است. که همه مجسمه های خدایان کفار را نابود کنند . بیشتر تندیسهایی که اکنون در موزه های ما وجود دارند. نسخه های دست دوم یا کتیبه هایی اند که در دوره‌ی رومیان برای سیاحان و مجموعه داران به عنوان اشیا یادگاری ما با تزیین باغها و حمامهای عمومی ساخته شده اند . البته باید عمیقاً قدر این کتیبه ها را بدانیم؛ زیرا دست کم از طریق آن‌ها  تصور حقیقی دربار‌ه‌ی ‌  شاهکارهای مشهور هنر یونان پیدا می کنیم ،  ولی اگر از قوة تجسم و تخیل خود کمک بگیریم ما این کتبیه ها نه تنها مفید هیچ گونه دانایی نخواهند بود ، بلکه می‌توانند گمراه کننده هم باشند .آن‌ها  تا حد زیادی علت این عقیده رایج و شایع اند که هنر یونانی هنری بی روح – سرد و ملال آور است و تندیسهای یونانی دارای ظاهری یکنواخت و نمایی بی حالت اند که کهنگی و بازماندگی از زمان را القاء می کنند.

برای مثال تنها کتیبه رومیایی باقیمانده ازبت بزرگ پالاس آتنا که فیدیاس برای پرستشگاه او در پارتنون ساخته است ، چندان نظرگیر به چشم نمی آید .